Bana kalbinden ne geçtiğini söyle!






‘’Bana kalbinden ne geçtiğini söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim.’’
                                                                                                                    Richard Shultze

      Ne kadar manidar bir cümle öyle değil mi?

     Tarih boyunca insanlığın en büyük gafletlerinden biri olmuştur bencillik. İnsanoğlu kendi yaşamını sürdürebilmek uğruna başkalarına olan saygısını kaybetmiştir. Sevilmeyi kendine layık görmüş, sevmeyi becerememiştir. Krallar gibi muamele görmeyi beklemiş ama başkalarını buna layık görmemekte ısrar etmiştir. Almayı marifet edinmiş, vermeyi ise büyük bir dert edinmiştir. Sorarım size muazzam büyüklükteki bir evrende sadece ufacık bir gezegende yaşam süren bu insan kim oluyor da tüm insanlığa bu bencilliği reva görüyor?

     Hiç düşündünüz mü insan bu kadar bencil olmasaydı dünya nasıl bir yer olurdu? Korkusuzca nefes alabilir miydik? Bu kadar çok acı çeker miydik? Bir kör kurşunla sevdiklerimizi kaybeder miydik? Bomba sesleriyle uykumuz bölünür müydü acaba camlarımız yıkılır mıydı? Gülümser miydik birbirimize hiç sebepsiz? Tanımadığımız bir insana tebessüm eder miydik? Sever miydik yaratılanı Yaradan’dan ötürü? Bildiğimiz tek yaşam emaresine sahip olan bu gezegeni gerçekten yaşanılası bir yer haline dönüştürebilir miydik?

     Evet. Bunların hepsini yapabilirdik. Fakat ne acı ki biz, beşeriyet, bize bahşedilen iradeyle bencil olmayı seçtik. Sonra o bencilliğimiz bir girdap gibi içine çekti bizi. Beraberinde getirdi kötülüğü, zalimliği, acıyı, kederi. Irk, dil, din, ülke diye ayırdık tüm insanlığı sonra kendi insanımıza ihanet ettik. Sırf kendi ırkımıza ait değil diye zulüm görenlere hakaret ettik. Oysa hepimiz insan değil miydik? 

     Şimdi dön, bir daha oku o ilk cümleyi ve bana kalbinden ne geçtiğini söyle. Cesur ve yalansızca söyle. Ayna tut kalbine ve öyle söyle. Biliyorum sadece güzellikler yok kalbinde. Öyle olsa içinde yaşadığın dünyayı bu hale getirmezdin/getiremezdin. Hırsını, öfkeni, kinini ve nefretini de söyle. Söyle ki dökülsün dudaklarından, yorulsun içinde durmaktan. Kabullen kendini. Kabullenmeden değişemez insan. Kucak aç güzelliklere, dök çirkinliklerini.

     Gelin bugün kendimizi, doğrularımızı, yargılarımızı yüceltmek yerine öz eleştiri yapalım. Gelin bugün dünya bizim etrafımızda dönmesin, güneş sadece bizim için doğmasın. Gelin bugün birbirimizi anlayalım, empati kuralım. Gelin bugün ben yerine biz olalım. Gelin bugün İNSAN olalım.




2 yorum:

  1. Kıymetli ve hassas kişi
    Farkındalığa işaret etmişsiniz zannımca eski ve daha güzel söylenişiyle 'şuur'a
    Şuurlu olmak hem ab-ı hayattan bir damladır hem de kendi başına bir ummandır.
    hem erdemler arasında bir erdem hem de erdemli olmanın gereği yani olgun insanı-ı kamil, insan-ı hakiki olma alemine girişteki kapılardan bir kapıdır bize göre. Bir başka açıdan bakarsak bir anahtardır, diğer erdemlere varırken yolumuza çıkan kapıları açmak için elzem bir anahtardır.
    Öyle ki şuuru açık olmayanın tabiatı insanlığa dair türlü erdemlere haiz olsa dahi insanlıktan nasibi bulunmaz. Bilse dahi güzel amel edemez, güzel kelam edemez. O halde evvela şuurlu olmak gerek değil mi?
    Nefsimizi bileceğiz, dostumuzu bileceğiz, hasmımızı bileceğiz, tabiatı, ahval-i umumi ve ahvali hassayı bileceğiz ve bu bilmek tüm bilmelerden daha derin ve daha özlü olacak. Ancak bundan sonra güzeli ve iyiyi hakikatiyle idrak etmek ve de icra etmek mümkün olur diye düşünüyoruz bilmem ne dersiniz?

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Merhaba Değerli insan,

      Bu güzel yorum için müteşekkirim. Aynı zamanda çok sevinçliyim. İlk yorumunuzu heyecanla başladığım blog maceramın ilk yazısına yapmışsınız. Bu yazıyı kaleme aldığımda sizi henüz tanımıyordum ve şuurunu kaybetmek üzere olan bir insandım. Mazallah! Bu yazdıklarınızla bir kez daha şükretme ihtiyacı hissettim. Sizin de ifade ettiğiniz gibi aslında doğru kelime ''şuur''du. Şuur..Bilme, sezme, anlama, idrak etme yani feraset sahibi olma... Sizden daha güzel bir şekilde ifade edemeyeceğim. Ne demiş Mevlana?
      ''Nice insanlar gördüm üzerinde elbise yok
      Nice elbiseler gördüm içinde insan yok!''
      Belki de bu misal insanlığa dair emarelerin görüldüğü lakin şuurunu kaybetmiş o kadar çok insan var ki... Yahut bilen, gören, sezen fakat bunları hayatına tatbik etmeyen... İkisi de ne acı öyle değil mi? Bakara Suresi 12. ayet şöyle der:
      ''İyi bilin ki, onlar bozguncuların ta kendileridir. Fakat farkında değillerdir.''
      Yani onlar idrak edemezler, şuuruna varamazlar...

      Size katılmamam mümkün değil zannediyorum.
      Beni şuurumu kaybetmekten alıkoyan ve çok kıymetli birini buna aracı kılan Rabb'e sonsuz şükürler olsun. Rabbim tüm insanlara şuurlu olmayı ve şuurlu yaşamayı nasip eylesin. Sevgiler...

      Sil

Bu Blogda Ara

BUMERANG

Bumerang - Yazarkafe

BLOG SÖZLÜK

blog sözlük
Blogger tarafından desteklenmektedir.