Keşke Hep Çocuk Olsaydım

Ben hep çocuk olmak isterdim. Düşmek, dizlerimi kanatmak, acıkmak, oyun oynamak isterdim.

 Belki bir oyuncak için arkadaşımla kavga ederdim. İstediğimi elde edemeyince ağlardım. Bugünkü göz yaşlarımdan daha fazla acıtmazdı zira.

 Belki tüm gün boyunca oyun oynadığımdan üzerime sokağın kokusu sinerdi. En güzel parfümüm insanların sıcaklığı olurdu. Bugünkü gibi güzel kokular içerisinde yalnız kalmazdım.

Belki hala bayramlarım heyecan dolu olurdu. Bir gece önceden kıyafetlerimi, tokalarımı, takılarımı, ayakkabılarımı hazırlar, heyecanla camiden dönen büyüklerimi beklerdim. Ellerini öper, alnıma götürür, harçlığımı merakla beklerdim. Kapı kapı dolaşıp şeker toplar, beklediğimden az olursa hüzünle eve dönerdim. Bugünkü gibi sönük geçmezdi bayramlar.

Belki gözlerimde ağlamaktan oluşmuş kırışıklıklar yerine dizlerimde yaralar olurdu. Önce ağlar, sonra kalkar, topallaya topallaya eve giderdim. Annem hem kızar hem telaşlanır, ecza dolabından tentürdiyot sürerdi. Üstüne de yara bandı yapıştırırdı. Zaten annem beni bir kere öpse geçerdi. Bugünkü gibi anneme rağmen kapanmayan yaralarım olmazdı.

 Belki minnacık bir kedim olurdu. Onu sevgiyle okşar, beslerdim. O da bana sadık olur, yanımda gezer, beni görünce mutlu olurdu. Benimle oyunlar oynamak isterdi. Bugünkü gibi sadakatsiz insanlar sarmazdı dört bir yanımı.

Belki bukle bukle yapardım saçlarımı, iki yandan toplardım. Sevgiyle okşardı insanlar. Kendimi değerli hissederdim. Bugünkü gibi ilgisizlik çekmezdim.

Belki kocaman bir hayal dünyam, pespembe hayallerim olurdu. Yürekten inanırdım onlara, sımsıkı tutunurdum. Gerçek kılardım her birini. Bugünkü gibi hayalleri imkansız kılacak bir dünya olmazdı.

Belki umutlarım olurdu. Çok beğendiğim o oyuncağa sahip olmak, o muhteşem lunaparka gitmek, ailemle uzun bir tatil yapmak umudu… Bugünkü gibi hiç bitmeyen umutsuzluğum olmazdı.

Belki tek derdim oyuncak bebeğimin kopan bacakları olurdu. Kendi kendime tamir etmeye çalışırdım. Bugünkü gibi dermansız dertlerim olmazdı.

Belki en büyük hırsım Mario’yu bitirmek olurdu. O bitince yılan oynardım belki. O da olmazsa atari… Bugünkü gibi acımasız oyunlara misafir oyuncu olmazdım.

Belki üzsem de yanımda kalırlardı, elimden tutarlardı, sahip çıkarlardı. Belki masum gelirdi yine tüm insanlık bana. Bugünkü gibi yalnız kalmazdım.

Belki hep gülerdi yüzüm. Okul çok sıksa da, sebze yemek zorlasa da, annem çikolata yememe izin vermese de hep gülümserdim. İçten bir gülümseme... Bugünkü gibi sahte gülümsemelerim olmazdı. 

Keşke ben hep çocuk olsaydım…